Shrill Cries of Summer, reż. Ataru Oikawa, 2001

Redaktor

Recenzja filmu "Shrill Cries of Summer" (a.ka. "Higurashi no naku koro ni")
[link widoczny dla zalogowanych]

Zapraszam do dyskusji na temat filmu.

Administrator

Oryginał też widziałem - Czarek zapozna się z nim już niedługo Very Happy

- i powiem, że jest to zdecydowanie jedno z najlepszych anime jakie dane mi było kiedykolwiek oglądać. Wielowątkowe, psychodeliczne (pierwszy rozdział to zdaje się taki przykład wzorcowego potęgowania napięcia, że próżno gdzie indziej szukać podobnego efektu - co apogeum osiąga gdy napastliwe dziewczę uparcie puka drzwi Very Happy

Mocna rzecz... ), ze znakomitą linią dramatyczną, wartością dydaktyczną i masą niedopowiedzeń. Drugi sezon choć istotnie bardzo dobry, tajemniczość zabił - temu jedynkę wolę rozpatrywać osobno. I tak, ucieszyłem się gdy do mych uszu dotarła nowinka, że robią wersje aktorską, już mniej gdy okazało się, że robi ją Oikawa. Gość miał zacięcie do kręcenia filmów dziwacznych i na podstawie mang zresztą też. Zarówno "Tomie" jak i "Tokio Psycho" były obrazami może nie najwyższych lotów, ale za to nadrabiały to rozlicznymi dziwactwami i co by nie mówić - klimatem. "Shrill Cries of Summer" to film zdecydowanie o oczko lepszy od w/w i nie spodziewałem się, że oryginałowi dorówna. No bo sumując nawet kilka potencjalnych obrazów z serii (w tym roku wychodzi "Kai") - nie da się w kilku godzinach zamknąć fabuły która trwała +/- pół doby. Film został więc nakręcony w oparcie o pierwszy rozdział i jako taki broni się nawet nieźle. Oczywiście można narzekać, że aktorek nie ucharakteryzowano bardziej na te, które widz pamięta z oryginału i film jest od niego "inny", ale czy mogło być inaczej? Narzekać więc nie będę, tym bardziej, że obraz broni się naprawdę lepkim, małomiasteczkowym klimatem, napięcie jest stopniowane równie dobrze i nawet udało się twórcom uszczknąć trochę z oryginalnego przekazu (co zapewne rozwinięte zostanie w nadchodzącym sequelu), tak ważnego przecież. 4/6 (6/10) powiedzmy sobie, bo wyszło to bardzo przyzwoicie, choć siłą rzeczy ogląda się inaczej.

Ma co prawda swoje plusy, mnie jednak wybitnie nie przypadł do gustu. Może dlatego, że Higurashi no naku koro ni to bezsprzecznie jedno z moich ulubionych anime, któremu mógłbym wystawić ołtarzyk i modlić się przed nim do Oyashiro. Jakoś nie kupuję tej aktorskiej wersji, za nic nie mogłem się wczuć w klimat, nie mówiąc już o tym, że zamiast filmem się ekscytować, parokrotnie wybuchałem śmiechem, np. oglądając scenę, w której Keiichi wchodzi za Chie-sensei po szkolnych schodach (na jaką cholerę było to całe spowolnienie?), wyciąga igły z gęby czy tę, w której Mion bądź Rena (nie pamiętam) drze się na Keiichiego „Kłamiesz!”, z tymi kocimi oczyma i napisami jak w mandze czy anime... Oprawca, który podczas Watanagashi siekał swoje ofiary, nosząc na twarzy maskę nō, też nie wyglądał zbyt poważnie. Ale chyba i tak najbardziej rażące jest koszmarne aktorstwo i słaba realizacja – wygląda to jak telewizyjna dorama sprzed paru lat, a nie wysokobudżetowy kinowy przebój.

Administrator

Tak; i ten oszczędny wizualnie (choć fakt faktem, że jest to z pewnością winą budżetu) styl pomógł mi się wczuć w klimacik. Z całej masy wymienionych przez ciebie minusów pierońsko waliły po oczach komputerowe ślepia i bardzo mi się to nie podobało. Reszta pozostaje widać kwestią gustu - a anime wiadomo, mistrzostwo (to słowo chyba najbardziej tu pasuje), kilka lat i mamy kolejnego żelaznego klasyka. Wobec tak rozbudowanej fabuły film może stanowić jedynie ciekawostkę, a patrząc na przekrój filmografii Oikawy - już przed premierą wiadomym było, że będzie to produkcja dyskusyjna Wink